Οκ…όλα αυτά τα δημώδη που κυκλοφορούν και εισακούγονται από την
βρεφική μας ηλικία τα θεωρώ πραγματικα…σαχλαμάρες.
Όμως guys……ο κόσμος μας
είναι όντως μικρός... τόσο που δυσκολεύεσαι
απίστευτα να οριοθετήσεις τις (προσωπικές
του καθενός) συντεταγμένες. Αποτελεί κάτι σαν ένα ατομικό ενεργειακό πεδίο μεγάλης
εμβελείας ‘’μαγνητίζοντας’’ κοινές καταστάσεις, συμφέροντα, συμπεριφορές, παρελθόντα, ακόμη και εικονικά σημάδια
(ναι,το χω ζήσει και αυτό). Μοιάζει με ένα σχολικό προαύλιο, δημοτικού σχολειού
κιόλας ,παρομοίωση που παραπέμπει στην αμάθεια-έκπληξη
της παιδικής ηλικίας στο άγνωστο. Ένα σχολικό προαύλιο λοιπόν που περιβάλλει εμάς σαν μαθητές του που
με διαφορετικές νοοτροπίες και αντιδράσεις ,αντιλαμβανόμαστε μετά από λίγο( δεν
χρειάζεται πολύ φαιά ουσία) και καταλήγουμε τελικά σε κοινούς παρονομαστές με διαφορές
μεταβλητές. Γιατί έτσι το αντιμετωπίζουμε όταν το αντιλαμβανόμαστε και καλώς ή κακώς
με τον ίδιο ενθουσιασμό κάθε φορά. Αν ανέβουμε σε πτήση ενός αεροπλάνου και κοιτάξουμε
(εγκεφαλικά) με προσοχή κάτω στο έδαφος θα τον διακρίνουμε σαν μια τελεια….κι όμως τέλεια.
Κάτι δηλαδή σαν ένα μη γονιμοποιημένο ωάριο
.Σκεφτείτε τι γίνεται όμως αφού γονιμοποιηθει…και που καταλήγει επίσης. Μεγαλώνει μέχρι να φτάσει σε εκείνο το σημείο όπου θα βγει ξανά
σαν ένα ενιαίο σύνολο. Έτσι λοιπόν μέρα
με την μέρα εγώ προσωπικά γουστάρω όλο αυτό το τριπάκι της τελείας όπως ονομάζω
γιατί με βοηθού να μην νιώθω ξενη….μην παρεξηγηθω….οχι διαφορετικη…ΞΕΝΗ. Σ’ΑΦΗΝΩ
ΝΑ ΤΟ ΝΙΩΣΕΙΣ.
