Ανακύκλωση

Καθε μερα...καθε φορα που πεφτει μια σταγονα απο τα κεραμιδια.....καθε φορα που  φορας την αγαπημενη σου μπλουζα....καθε φορα που σβηνεις το φως του δωματιου για να κοιμηθεις και καθε φορα που ενα χτυπος του δευτερολεπτου φτανει στο αυτι σου....εκατομυρια σκεψεις και συλλογισμοι περνουν με ηλιγγιωδη ταχυτητα το μυαλο σου.Αλλοι ειτε για να μεινουν κανοντας οικιοθελως μια αργοσχολη σταση στο συνειδητο σου ...αλλοι μια λιγοτερο οδεινηρη διαπερνωντας το σωμα σου με ενα αισθημα ριγους και αλλοι απλα  απερισκεπτα περνουν χωρις καμια ιδιαιτερη προσοχη.Οι πρωτοι ομως ειναι και οι περισσοτερο καταστροφικοι.Παρασιτουν στον νου χωρις ποτε να γνωριζεις το ποτε θα εξαφανιστουν... απλα πρεπει να υπομενεις και να λυσομαχας για την σωστη διαχειρηση τους.Ετσι λοιπον , κανεις σαν μια ‘’οντισιον’’ για το ποια ή ποιες οριμενες φορες απο τις αμετρητες εναλακτικες θα σου φανουν χρησιμες ωστε να τις εξωτερικευσεις σε ενεργιες.Γιατι ειναι κατι σαν νομος....οτι οποιαδηποτε ,δηλαδη, ενεργεια και αν διαπραξεις ειναι μαθηματικο δεδομενο οτι θα περασει εστω και αστραπιαια σαν μια εναλακτικη απο τον εγκεφαλο σου.Αυτη η ενεργεια λοιπον μπορει πολυ απλα να καταληξει σε 2 ''γενικες'' συνεπειες.Ειτε αυτη που ειχες πλασει ακριβως στο νου σου και δεν μπορεις να το συνηδητοποιησεις απο την ευφορια που νιωθεις μεσα σου , ειτε απλα σε κατι διαφορετικο.Δυστηχως.....ειναι ελαχιστες οι πιθανοτητες να βγει η πρωτη.Γιαυτο και οι περισσοτεροι απο εμας που σιγουρα εστω και μια φορα(γιατι ειμαι αισιοδοξη) βρεθηκαν  στη θεση της δευτερης,αγκωμαχουν .Συνεπως, οπως αρκετοι απο εσας καταλαβατε,το μυαλο μας λειτουργει σαν μια διαδικασια ανακυκλωσης που μεσα απο διαφορες επεξεργασιες η σκεψη μετατρεπεται σε ενεργια...η ενεργια σε συνεπεια και η συνεπεια ξανα σκεψη μαζι με συναισθηματα ομως αυτη τη φορα(συνδυασμος αρκετα καταστροφικος).Τα συναισθηματα λοιπον ερχονται απεξεργαστα απο ενα αλλο μερος του σωματος μας ...τη καρδια. Το μυαλο ομως και η καρδια ειναι δυο τελιως αντιφατικα οντα...που ουτε σε κανενα παραλληλο του παραλληλου κοσμου δεν θα συνεργαστουν.Και τελικα δημιουργειται η ψυχοφθορα εσωτερικη συγχηση που ο καθένας απο εμας γνωριζει.Το τείχος, λοιπον,που οριοθετεί τη λογική(νους) με το συναισθημα(καρδια) μας ειναι τόσο αδυναμο και ευθραυστο που θέλοντας ή μη.... γλιστράμε ,καταληγουμε σε ενα απο τα δύο στρατοπεδα και συνεπώς ακολουθούμε το δρομο που εχει δρομολογηθει σε καθένα απο αυτα. Αν λοιπόν γίνει κατι τετοιο,σε αντίθεση με την επιστροφη πανω στο τειχος(οσο επωδυνη και αν ειναι), η ‘’αλλη’’ πλευρα καταληγει 2^η. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν?.....να σπαταλήσουμε λιγη περισσοτερη ενεργεια και ανασα απο την αρχη και τελικα να εχουμε ενα μαλακο και αισιο τελος? Η’ να αφήσουμε στην ακρη τον πονο... 4πλασιο αυτη τη φορα για το τέλος?Γιατι ό,τι και να διαλεξουμε ο πόνος και οι επιπτωσεις ειναι το ίδιο οδεινηρα.Εκτος αν ανεβουμε ψηλά και  διαχειριστούμε ετσι πολυ ποιο ευκολα, οπως προανέφερα.Δυστυχώς ή ευτυχώς ειναι περισσοτερο γλυκα απο ‘’κατω’’. Και είμαι πολύ γλυκατζού...σιγουρα τωρα δυστυχώς.

Αδικία

 Αδικια....χαχ!....ποσές φορες την εχω ζησει αυτη τη λεξη μεχρι το μεδουλι.Ειναι σαν να θες να ουρλιαξεις και ομως κατι σαν ενα τεραστιο δωματιο με ηχομονωση γυρω σου,εμποδιζει να ακουστεις.Γιατί??Ενα αιωνιο γιατι στοιχειωνει τις μερες ολων μας....γιατι ολων μας? Γιατι το πιστευω πραγματικα οτι ο καθενας μας κουβαλα το δικο του σταυρο και εχει ζησει την απογοητευση ως τα ζωτικα του οργανα.Ο καθε ανθρωπος (μ'ολη τη σημασια της λεξης) αισθανεται κατι να τον πνιγει μεσα του....κατι να του γαντζωνει τη ψυχη που με νυχια και με δοντια θελει να βγει....να αναπνευσει...να πεταξει.Και ετσι προσπαθει με καθε σκεψη και μεσo να επιτυχει το στοχο του.....δηλαδη τη λυτρωση της ψυχης του και συνεπως του ιδιου του εαυτου.Ετσι συνεχιζει στον κοσμο μας ή σε εναν παραλληλο δικο του επικοινονωντας ομως με τον πρωτο και ετσι συνυπαρχει θετοντας ή οχι τους δικους του ορους.Πολλες φορες ομως σε '' πιανουν οι πονοι''....οπως σε μια εγκυο γυναικα που ασθανεται πονους και σφαδαζει απο τα χτυπηματα του βρεφους που κουβαλα ετσι και στον καθενα μας απο τα χτυπηματα της καρδιας που σφυροκοπουν ολο μας το ειναι.Δεν ειναι δεδομενο οτι σ΄ολους εκδυλωνεται το ιδιο.....ο καθε εξαλου ανθρωπος ειναι ενα διαφορετικο βιβλιο.Το σιγουρο ειναι ομως ειναι οτι ποναει το ιδιο.....Και ετσι προχωρας ευθεια βαριανασαινοντας...τα ποδια πηγαινουν μονα τους...ο νους μας αδυνατει να συχρονιστει....δεν το δεχεται αλλα το αποκρουει.Ειναι σαν ενα κοριτσακι που κοιταει τη βιτρινα με μια πανεμορφη κουκλα και εχοντας ολα τα απαραιτητα εφοδια να την αποκτησει, απλαδεν γινεται....ετσι θα παρομοιασω λοιπον την λεξη αδικια...με ενα 6χρονο...Γιατι οσο μυαλο απλο εχει τοσο εξυπνη ειναι παραλληλα.Ολοι τη μισουμε και ομως ολοι  την εχουμε διπλα μας γιατι εχει και ενα καλο....μας ΄΄ωριμαζει΄΄.Στο κατω κατω καθε εμποδιο για καλο δεν λενε?Συνεπως δεν υπαρχει κανενας λογος να την φοβομαστε....για το πιστευω πραγματικα οτι ό,τι και να γινει...στο τελος εμεις θα βγουμε νικητες....γιατι η ΑΓΑΠΗ ειναι πολυ περισσοτερο ισχυρη.....Νιωστε την και δεν θα χασετε....αυτο θα κανω και εγω... Α! και για να μην ξεχασω ενα στιχακι που θεωρω προσωπικα οτι κολλαει....΄΄Ας αφησουμε τους εγωισμους και ας κοιταξουμε λιγο τουσ εαυτους μας!΄΄ Αυτο θα κανω και γω....φιλια! ;-)

Περίγυρος

Μερα με τη μερα νιωθω οτι ανακαλυπτω νεους κοσμους που ποτε δεν φανταζομουν....πιο δυνατους και περιπετειωδης....Κοσμοθεωριες και ψυχοσυνθεσεις απο γνωριμους μου ανθρωπους και μη.Μαρεσει που οσο περνα ο χρονος τοσο γεμιζω....και παλι ομως νιωθω οτι δεν ξερω τιποτα.Αισθανομαι ενα τεραστιο κυμα γεματο με ιδεες,τροπους και αντιληψεις να ερχεται κατα πανω μου....δεν ειμαι σιγουρη ομως αν ξερω ''κολυμπι''.Ξερω οτι ομως κρατω  γερα την αναπνοη μου ;) .Το σιγουρο ειναι οτι οι γυρω μου ειχαν,εχουν και θα εχουν να παιρνουν απο εμενα. Νεα γεγονοτα κατακλιζουν τα μερονυχτα και το ενα πεφτει  πανω  στο αλλο  σαν ντομινο.Πνευματα ετοιμα να δεχτουν την οποιαδηποτε ανταλλαγη συναισθηματων και αντιμετωπισεων.Πνευματα τοσο διαφορετικα μεταξυ τους που ουτε σε εναν παραλληλο του παραλληλου κοσμου δεν θα επικοινωνουσαν.....και ομως για καποιο ασυληπτο τροπο ,συνυπαρχουν.Το πως και το γιατι?Ουτε και εγω τα γνωριζω...και αυτο ειναι που με γοητευει περισσοτερο....γιατι απλα μπορουμε! Για ολους μας υπαρχει μια χρυση τομη που δεν μας καθιστα μονους.Και συνεχιζουμε ακαθεκτοι!Αυτη η αλυσιδα που ενας κρικος της αν σπασει διαλυονται ολοι και ολα.Ο καθενας μας εχει παντα να πει και να προσφερει κατι διαφορετικο στον καθενα μας και σε ολους συγχρονως....Το καλυτερο της υποθεσης ομως ποιο ειναι?.....η αλληλουποστηριξη...οποιος απο εμας παει να πεσει.....καποιος-οι ή ολοι μας θα τον ''κρατησουμε'' γερα με οποιοδηποτε μεσο και δυναμη....για να μην σπασει η αλυσιδα οπως προανεφερα.Το ηθικο διδαγμα λοιπον ειναι οτι ειναι τεραστιο σφαλμα να βρεθει καποιος εκτος της αλυσιδας....γιατι θα αναλωθει και στο τελος θα ''σαπισει''.Κανεις λοιπον απο εμας δεν αξιζει τετοια πλοκη.....ετσι δεν ειναι? ;D