Καθε μερα...καθε φορα που πεφτει μια σταγονα απο τα κεραμιδια.....καθε
φορα που φορας την αγαπημενη σου
μπλουζα....καθε φορα που σβηνεις το φως του δωματιου για να κοιμηθεις και καθε
φορα που ενα χτυπος του δευτερολεπτου φτανει στο αυτι σου....εκατομυρια σκεψεις
και συλλογισμοι περνουν με ηλιγγιωδη ταχυτητα το μυαλο σου.Αλλοι ειτε για να
μεινουν κανοντας οικιοθελως μια αργοσχολη σταση στο συνειδητο σου ...αλλοι μια
λιγοτερο οδεινηρη διαπερνωντας το σωμα σου με ενα αισθημα ριγους και αλλοι απλα
απερισκεπτα περνουν χωρις καμια
ιδιαιτερη προσοχη.Οι πρωτοι ομως ειναι και οι περισσοτερο
καταστροφικοι.Παρασιτουν στον νου χωρις ποτε να γνωριζεις το ποτε θα
εξαφανιστουν... απλα πρεπει να υπομενεις και να λυσομαχας για την σωστη
διαχειρηση τους.Ετσι λοιπον , κανεις σαν μια ‘’οντισιον’’ για το ποια ή ποιες
οριμενες φορες απο τις αμετρητες εναλακτικες θα σου φανουν χρησιμες ωστε να τις
εξωτερικευσεις σε ενεργιες.Γιατι ειναι κατι σαν νομος....οτι οποιαδηποτε
,δηλαδη, ενεργεια και αν διαπραξεις ειναι μαθηματικο δεδομενο οτι θα περασει
εστω και αστραπιαια σαν μια εναλακτικη απο τον εγκεφαλο σου.Αυτη η ενεργεια
λοιπον μπορει πολυ απλα να καταληξει σε 2 ''γενικες'' συνεπειες.Ειτε αυτη που
ειχες πλασει ακριβως στο νου σου και δεν μπορεις να το συνηδητοποιησεις απο την
ευφορια που νιωθεις μεσα σου , ειτε απλα σε κατι διαφορετικο.Δυστηχως.....ειναι
ελαχιστες οι πιθανοτητες να βγει η πρωτη.Γιαυτο και οι περισσοτεροι απο εμας
που σιγουρα εστω και μια φορα(γιατι ειμαι αισιοδοξη) βρεθηκαν στη θεση της δευτερης,αγκωμαχουν .Συνεπως,
οπως αρκετοι απο εσας καταλαβατε,το μυαλο μας λειτουργει σαν μια διαδικασια
ανακυκλωσης που μεσα απο διαφορες επεξεργασιες η σκεψη μετατρεπεται σε
ενεργια...η ενεργια σε συνεπεια και η συνεπεια ξανα σκεψη μαζι με συναισθηματα
ομως αυτη τη φορα(συνδυασμος αρκετα καταστροφικος).Τα συναισθηματα λοιπον
ερχονται απεξεργαστα απο ενα αλλο μερος του σωματος μας ...τη καρδια. Το μυαλο
ομως και η καρδια ειναι δυο τελιως αντιφατικα οντα...που ουτε σε κανενα
παραλληλο του παραλληλου κοσμου δεν θα συνεργαστουν.Και τελικα δημιουργειται η
ψυχοφθορα εσωτερικη συγχηση που ο καθένας απο εμας γνωριζει.Το τείχος, λοιπον,που
οριοθετεί τη λογική(νους) με το συναισθημα(καρδια) μας ειναι τόσο αδυναμο και
ευθραυστο που θέλοντας ή μη.... γλιστράμε ,καταληγουμε σε ενα απο τα δύο
στρατοπεδα και συνεπώς ακολουθούμε το δρομο που εχει δρομολογηθει σε καθένα απο
αυτα. Αν λοιπόν γίνει κατι τετοιο,σε αντίθεση με την επιστροφη πανω στο τειχος(οσο
επωδυνη και αν ειναι), η ‘’αλλη’’ πλευρα καταληγει 2η. Τι πρέπει να
κάνουμε λοιπόν?.....να σπαταλήσουμε λιγη περισσοτερη ενεργεια και ανασα απο την
αρχη και τελικα να εχουμε ενα μαλακο και αισιο τελος? Η’ να αφήσουμε στην ακρη
τον πονο... 4πλασιο αυτη τη φορα για το τέλος?Γιατι ό,τι και να διαλεξουμε ο
πόνος και οι επιπτωσεις ειναι το ίδιο οδεινηρα.Εκτος αν ανεβουμε ψηλά και διαχειριστούμε ετσι πολυ ποιο ευκολα, οπως
προανέφερα.Δυστυχώς ή ευτυχώς ειναι περισσοτερο γλυκα απο ‘’κατω’’. Και είμαι
πολύ γλυκατζού...σιγουρα τωρα δυστυχώς.
