Είναι αστείο...δεν

Οτιδηποτε για να ειναι αστειο....πρεπει απλα να βασιζεται στην ειλικρινια.σκεψου σε μια κωμωδια....μια καλη κωμωδια, το 90% των στοχευμενων-ξεκαρδιστικων αστειων ατακων πατουν στη ειλικρινια.Σε κατι  δηλαδη καθημερινο που ολοι μας βιωνουμε, αλλα μονο αυτος που θα τολμησει και να το πει αλλα και να το παραδεχτει ειναι ο πραγματικα αστειος.Στη σκηνη μιας κωμωδιας, και οχι μονο(για να μην μιλουμε μονο για κατι συνηθισμενο) αλλα και της ιδιας της ζωης μας. Πολλες φορες δεν παιζει μονο ρολο το πως το λες 'η το ποσο προσπαθεις (με μομφασμους,μυκηθμους κ' επιφωνηματα) να φανεις αστειος, γιατι τις περισσοτερες φορες εισαι αστοχος κ' κρυος.Παιζει ρολο φυσικα το τι λες,ακομη και με τον πιο ξενερωτο τροπο...αν ειναι ειλικρινεστατο,τοτε θα φανει και θα αποτυπωθει ως αστειο.Απο του μικρου βαθμου εως και του μεγαλυτερου κ' μεγιστου εντελη, απο το πιο soft μεχρι το εντελως καφρικο, απο το πιο minimalistico εως το εντελως καλαισθητο, το αστειο αξιζει να κατηγοριοποιηθει  μονο κ' μονο εαν βασιζεται στην ειλικρινια.Ουτως ή αλλως δεν ειναι αστειο για να κατηγοριοποιηθει κι'ολας, εφοσον δεν ειναι η ιδια η αληθεια.Γιατι παντα η αληθεια οδηγει σε κατι αστειο, ,ε τον πιο δυσκολο τροπο να ερμηνευτει....η αληθεια ειναι παντα αστεια στο τελος. Με μοναδικη,ομως, διαφορα τον χρονο που χρειαζεται να φανει αστεια, αναλογα φυσικα τον εγκεφαλο που την δεχεται κ' υστερα την επεξεργαζεται. Οσο περισσοτερα ξερεις ή οσα περισσοτερα εχεις ζησει ή οσα περισσοτερα εχεις δει ή οσα περισσοτερα εχεις νιωσει ή ολα μαζι........τοσο περισσοτερο γρηγορα θα γελασεις.Αν δεν γελασεις εστω κ' οταν ειναι πολυ αργα τοτε εισαι απλα ενα τιποτα κ' πρεπει θανατηφορα να εξελιχθεις...να ανεβεις εσωτερικα level. Αν καταφερεις και γελασεις αληθινα(οχι απαραιτητα) με οτιδηποτε τραγικο για τους υπολοιπους...τοτε συγχαρητηρια...εισαι πραγματικα στην καλυτερη για εσενα εσωτερικη σκαλα κ' μαλιστα στο ψηλοτερο σκαλι.Και αν γελας με ολα...μα ΟΛΑ ομως....τοτε εισαι τελείως....ΤΕΛΕΙΟΣ.

Τελεία

Οκ…όλα αυτά τα δημώδη που κυκλοφορούν και εισακούγονται από την βρεφική  μας ηλικία τα θεωρώ πραγματικα…σαχλαμάρες. Όμως guys……ο κόσμος μας είναι όντως μικρός... τόσο που δυσκολεύεσαι  απίστευτα να οριοθετήσεις  τις (προσωπικές του καθενός) συντεταγμένες. Αποτελεί κάτι σαν ένα ατομικό ενεργειακό  πεδίο  μεγάλης  εμβελείας ‘’μαγνητίζοντας’’ κοινές  καταστάσεις, συμφέροντα,  συμπεριφορές, παρελθόντα, ακόμη και εικονικά σημάδια (ναι,το χω ζήσει και αυτό). Μοιάζει με ένα σχολικό προαύλιο, δημοτικού σχολειού κιόλας ,παρομοίωση που παραπέμπει  στην αμάθεια-έκπληξη  της παιδικής ηλικίας στο άγνωστο. Ένα  σχολικό  προαύλιο  λοιπόν που περιβάλλει εμάς σαν μαθητές του που με διαφορετικές νοοτροπίες και αντιδράσεις ,αντιλαμβανόμαστε μετά από λίγο( δεν χρειάζεται πολύ φαιά ουσία) και καταλήγουμε τελικά σε κοινούς παρονομαστές με διαφορές μεταβλητές. Γιατί έτσι το αντιμετωπίζουμε όταν το αντιλαμβανόμαστε και καλώς ή κακώς με τον ίδιο ενθουσιασμό κάθε φορά. Αν ανέβουμε σε πτήση ενός αεροπλάνου και κοιτάξουμε (εγκεφαλικά) με προσοχή  κάτω στο έδαφος  θα τον διακρίνουμε σαν μια τελεια….κι όμως τέλεια. Κάτι δηλαδή σαν ένα μη γονιμοποιημένο  ωάριο .Σκεφτείτε τι γίνεται όμως αφού γονιμοποιηθει…και που καταλήγει  επίσης. Μεγαλώνει  μέχρι  να φτάσει σε εκείνο το σημείο όπου θα βγει ξανά σαν ένα ενιαίο σύνολο.  Έτσι λοιπόν μέρα με την μέρα εγώ προσωπικά γουστάρω όλο αυτό το τριπάκι της τελείας όπως ονομάζω γιατί με βοηθού να μην νιώθω ξενη….μην παρεξηγηθω….οχι διαφορετικη…ΞΕΝΗ. Σ’ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΤΟ ΝΙΩΣΕΙΣ.